Hej, to ja, Mokka! Urodziłam się na wsi, gdzie nikt mnie nie chciał i nikt o mnie nie dbał.

Razem z mamą i rodzeństwem mieszkałam w stodole, gdzie czasami dostawałam mleko do picia. Gdybym tam została, to bym zginęła, jak większość kotów w tej okolicy. Ale zostałam uratowana i przyjechałam do Warszawy po lepsze życie.

To jeszcze nie był koniec problemów, bo zachorowałam na FIP. Ale ciocie bardzo o mnie dbały, więc już wyzdrowiałam i znowu mogę cieszyć się życiem. Kiedy się nie bawię, to eksploruję różne zakamarki – lubię budować forty z kocyków albo poduszek! Stamtąd mogę bacznie wszystko obserwować.

Po leczeniu zastrzykami nie bardzo lubię głaskanie, ale lubię, jak ciocia daje coś dobrego do jedzenia albo bawi się ze mną wędką. Mój brat lubi głaski, ale mnie wystarczy usiąść blisko cioci i się zdrzemnąć.

Lubię gonić za różnymi rzeczami, na przykład za wędką, albo za owadami. Bo ze mnie jest urodzona łowczyni! Uwielbiam też się ścigać i bawić z innymi kotami w domu tymczasowym. A już najbardziej lubię się bawić z moim bratem Karmelem. Jak to rodzeństwo, czasem się trochę zaczepiamy, ale rozumiemy się nawzajem najlepiej! Dlatego szukamy wspólnego domu.

Domek musi być w Warszawie lub najbliższych okolicach. Ciocie mówią, że balkon i okna koniecznie muszą być zabezpieczone. To jak, dasz nam szansę?